Een heel jaar verder…

Een jaar geleden had ik na 28 ½ dienstjaren afscheid genomen van mijn collega’s en viel ik in het grote zwarte gat…… Nou ja, dat viel eigenlijk wel mee maar óók ik wist niet waar het heen zou gaan. Ik had nog helemaal niets anders, het was een grote gok. Deed ik er goed aan of zou het de misser van de eeuw worden? Natuurlijk was het niet zomaar ontstaan. Ik merkte aan mijn lijf dat het allemaal niet veel langer had moeten duren. Gelukkig kon ik na het afscheid een aantal maanden tot rust komen en merkte dat het een helende werking had op mijn geest en lichaam. Jammer vond ik het wel van de mensen waar ik jaren mee gewerkt had, vrienden is misschien een te groot woord maar de band was met diverse mensen wel erg sterk.

Ik kan er nu op terug kijken en zeggen, het is goed geweest. Sterker nog, beter had het eigenlijk niet uit kunnen pakken. De rustperiode en daarna de nieuwe job. Precies de baan die ik zocht én in een zeer prettige werkomgeving. Een hele zelfstandige functie, waarin ik initiatieven kan nemen. Intranet, telefonie, de hardware, sofwareproblemen, het implementeren van twee nieuwe pakketten en nog meer van dit soort zaken komen op m’n bordje. Heerlijk om zo bezig te kunnen zijn en de waardering is ook heel groot. Eigenlijk kom je er dan pas achter wat je al die jaren gemist hebt.

Bijkomend voordeel is dat ik aardig wat vrije tijd overhoud, regelmatig zitten we gezellig met een bakkie koffie in de tuin. Kan gaan zwemmen met de kids en zijn we laatst op zomaar een vrijdag met z’n drietjes naar het Graspop festival geweest. Wat ook een verademing voor mij persoonlijk is, ik ben de standby diensten kwijt. Dit gaf veel stress en was de laatste jaren een bron van ergernis. Vooral doordat veel werkzaamheden naar verre landen waren uitbesteed maakte dat de standby diensten erg vervelend waren geworden. In plaats van met een groepje collega’s een probleem oplossen was je bezig om uit te leggen waar de storing over ging en vervolgens werden de verkeerde servers of applicaties gestopt…… 

Ik begreep uit de laatste contacten met m’n oude werkgever dat de ondergrens inmiddels wel bereikt is en dat men nu in de gaten krijgt dat het anders moet. Hopelijk zal de druk op de overgebleven collega’s weer wat gaan afnemen en kan men de komende jaren met plezier naar het werk blijven gaan. Ik ben zelf in ieder geval heel blij dat ik de stap heb durven nemen. Verdien dan wel minder maar het plezier is in ieder geval weer helemaal terug!

Op de fiets

Zo, hadden we dan eindelijk een nieuwe fiets gekocht. Nu nog de stap maken om op dat zadel te gaan zitten en voor het eerst sinds de jaren tachtig weer eens op de fiets naar het werk te gaan. Toendertijd werkte ik bij Albert Heijn Grootverbruik en dat was een kilometer of zes van huis. De eerste jaren had ik nog geeneens een autorijbewijs dus was mijn ijzeren ros de enige mogelijkheid om naar mijn broodheer te gaan. Door weer en wind, met zon en sneeuw, ik heb dit jaren volgehouden totdat ik binnen het Ahold concern verhuisde naar de Centrale Slagerijen in Zaandam. Zo werd ik ook een slaaf van de snelweg en heb ik uiteindelijk ruim 22 jaar met de auto heen en weer gereden. Hoeveel kilometers zullen dat bij elkaar zijn? Honderd per dag maal......?

Nadat mijn mooie glimmende aanwinst een week in de schuur had gestaan heb ik het er eens op gewaagd. Het was op een dinsdag, op deze dag van de week werk ik altijd maar vier uurtjes en het weer was prima. Ik werd door de hele familie uitgezwaaid en ik begon aan de lange tocht naar het LOC. Mijn conditie is best redelijk, elke week sport ik nog anderhalf uur op een veldje met een aantal andere voetballers. Verder rook ik niet, maar ben natuurlijk wel ietsjes te zwaar. Eigenlijk ging het best goed, het zonnetje scheen lekker en ik had het gevoel dat er geen wind stond (daar kwam ik ’s middags wel achter!). De bijna tien kilometer werden in 35 minuten weggetrapt en eigenlijk was het best prettig. Jammer is wel dat als je er bijna bent er nog een flink hoge brug genomen moet worden over het Amsterdams Rijnkanaal.

De fiets netjes opgeborgen in de kelder van het kantoor en natuurlijk in geuren en kleuren verteld aan mijn collega’s dat ook ik gebruik ging maken van het fietsplan. Na een ochtendje flink doorwerken was het tijd om de terugreis te aanvaarden. Eerst die vermadelijde brug weer over, gelukkig zitten er op mijn nieuwe fiets wel acht versnellingen. Aan de andere kant weer naar beneden en langs het kanaal op weg naar huis. Wat ging het moeilijk zeg. Blijkbaar stond er toch meer wind dan in de ochtend of had ik dit ’s morgens niet zo in de gaten gehad? Na verloop van tijd kwam ik aan bij het eerste gedeelte van Lage Weide, daar lijkt geen eind aan te komen. Elke keer denk je dat je al aardig op weg bent maar valt het toch weer tegen. Gelukkig is het grootste gedeelte van de fietspaden erg netjes aangelegd, er zijn maar enkele vervelende stukken. Ondertussen werd ik ingehaald door een behoorlijk op leeftijd zijnde grijze dame, zelfs aanklampen lukte me niet. 

Het leuke (of eigenlijk misschien wel niet zo leuke) van deze nieuwe fiets is dat er een snelheidsmeter en kilometerteller opzit. ’s Ochtends kwam ik bijna niet onder de twintig kilometer per uur, ’s middags was ik blij als ik boven de twaalf bleef. De tien kilometer tegen de wind in duurde drie kwartier, ik kwam thuis met zwieberende rubberen benen en met een bezweet bovenlijf.

Eén keer was ik net de wijk uit op de fiets toen ik dacht, dit wordt vandaag helemaal niets! Ik ga met de auto verdomme! Ik ben toen terug naar huis gefietst en ben in de auto gestapt. Inmiddels ben ik al wat vaker op de tweewieler naar mijn werk gereden. Net als alle andere dingen is het gewoon een stukje gewenning. Al blijf ik voorlopig nog wel met de auto gaan als de weersvooruitzichten veel wind en/of regen voorspellen......

HP werft 6000 man ondanks ontslagronde

Ict-bedrijf HP zoekt zesduizend nieuwe medewerkers terwijl tegelijkertijd negenduizend arbeidsplaatsen verdwijnen. De onderneming werft vooral medewerkers voor verkoop en delivery, de dienstverlening rond de aanschaf, integratie en onderhoud van hardware en software. Dat vertelt woordvoerder Herbert Wormgoor. De ontslagen vallen vooral onder oud-EDS-personeel.

Eerder maakte HP bekend dat wereldwijd negenduizend banen verloren gaan door een reorganisatie binnen de divisie Enterprise Services, het vroegere EDS. Het bedrijf wil de ict-infrastructuur van de datacenters die HP exploiteert voor zijn klanten, te convergeren en via een enkele softwaremodule beheerbaar te maken. De automatisering en productiviteitsstijging hebben tot gevolg dat ongeveer negenduizend medewerkers binnen een paar jaar hun baan verliezen.Het is niet bekend wat de gevolgen van de maatregel zijn voor de organisatie in Nederland. De woordvoerder meldt dat het bedrijf nog geen definitieve keuzes heeft gemaakt over waar hoeveel banen verdwijnen.

Bron : Computable