Waar blijft de tijd?

Vorige week kwam Abraham op bezoek. Nu is dat niet hetgeen waar ik het meest naar uitgezien heb maar je doet er niet veel aan. Behalve doodgaan voor die tijd maar daar had ik nog geen zin an… Nu kun je het geruisloos voorbij laten gaan of je maakt er een feest van. Ik had voor het laatste gekozen en dan wil ik er ook graag wat van maken.  

In eerste instantie wilden we het thuis vieren maar nadat ik een DJ had gecharterd en eens aan onze (nog steeds) goede verstandhouding met de mensen in de straat dacht besloten we het feest maar te verplaatsen naar Partycentrum de Eendenkooi. Dit is een oud wijkcentrum op 400 meter afstand van ons huis dat in de jaren zeventig sfeer is blijven hangen, alleen de beroemde zitkuil uit die periode was inmiddels gedempt.

Toen de eigenaar van BMZ entertainment (van de DJ) bij me langs kwam, dit was een oude bekende van ons, bood hij aan om laat op de avond nog langs te komen om te zingen. Hij was de laatste tijd flink aan de weg aan het timmeren als artiest en dat vonden wij natuurlijk wel een goed idee. Op de zaterdagmiddag van het feest zou hij samen met z’n maatje de apparatuur gaan neerzetten en voor de verlichting zorgen.

Ik was al erg vroeg begonnen met het verzenden van mailtjes naar mensen die ik graag op m’n feestje wilde hebben. Mijn oude voetbalmaatjes, de buren en de buren van de buren en daar de buren weer van, vrienden en kennissen, van de computerclub en oud-collega’s. Later heb ik een uitnodiging gemaakt en deze nogmaals rondgestuurd naar iedereen. Uiteindelijk zouden er zo’n 60 mensen op het feest aanwezig zijn.

Ook Renate en de jongens hadden flink hun best gedaan om de boel op te leuken. Alles in de zaal was versierd met speciale dingen waar die fantastische leeftijd op vermeld stond. Je kon het gewoonweg onmogelijk vergeten dat het inmiddels al een halve eeuw geleden was dat je als klein krijsend bolletje op de wereld kwam. Voor de deur stond een grote opblaas Abraham, hier moest eerst even bij geposeerd worden voordat we naar binnen gingen. Alles zag er perfect uit (ondanks het mopperen van de eigenaren Peter en Ben) en dit was een uitstekende keus geweest!

Al snel kwamen de eerste gasten, Sandra en Sijmen van de Atari club. Iedereen moest bij binnenkomst poseren in een door Renate gemaakte en geschilderde lijst van peurschuim. Ook moest er een korte boodschap gezet worden op een bord, hier hebben we later de foto’s van de ingelijste mensen bij geplakt. Het duurde even voordat het lekker vol liep maar het was al snel lekker knus. De zaal is meer een soort van gedateerde kroeg met een gezellige bar en een donkerbruine ruimte waar gedanst kan worden. Ik kreeg natuurlijk een hoop ludieke kado’s, een gebittenbakje, diverse leesbrilletjes, urinevangers, een grote witte onderbroek, kukident en nog meer van die heerlijke ongein.

De DJ draaide de hele avond jaren zeventig en tachtig muziek, speciaal voor mij tussendoor een paar rocknummers en als afsluiter om één uur School’s Out van Alice Cooper. Tussen de warme snacks (en later op de avond een sateetje) door werd er gezellig gekletst. Veel mensen hadden elkaar een tijd niet gezien, dus was het meteen een reünie (dit had ik bewust een beetje in de avond ingebouwd). Hierdoor duurde het wel even voordat er gedanst werd, vooral toen Jurjen kwam zingen ging het goed los. Toch wel een erg geslaagde zet, het is een jonge gast maar hij wist de boel goed op te jutten.

Om twaalf uur werd ik bedolven onder de confetti en geknuffeld omdat ik het gehaald had. Het bleef nog een uurtje heel gezellig, alleen aan bier gingen er al meer dan 300 Amsterdammertjes doorheen. Niet iedereen ging alleen op zijn voeten naar huis. We hebben nog heel even nagezeten (mogen we nog een drankje? Nee!) en wat opgeruimd en zijn toen met onze logé’s Astrid en Perry uit Enschede naar huis gewaggeld. De volgende dag alle mooie kado’s opgehaald (iedereen nog bedankt hiervoor). Bij binnenkomst riep mede eigenaar Ben: “Biertje?”. Ik heb er nog maar eentje genomen op een super geslaagd feest.