Vakantie

Op zondag 11 juli vertrokken we om 7:30 vanaf huis richting Normandië. We stonden al snel stil op de A27, er was een spoedreparatie aan het wegdek na een ongeluk. Gelukkig viel het allemaal mee en konden we weer gauw doorrijden. Maar niet veel later stonden we weer stil, de brug bij Gorichem stond open. Nadat we bij Breda de grens overgingen stonden we weer stil. Op deze manier schoot het natuurlijk niet op. Aan de andere zijde van de snelweg kwamen al twee politieauto's voorbij en even later bij ons over de vluchtstrook. Er was een caravan geschaard, gelukkig was het gezin er goed vanaf gekomen. We hebben op onze vakantie regelmatig moeten terugdenken aan de trieste aanblik van de om de ouders heen geklemd zittende kinderen zittend op de vangrail.

Met niet zo heel veel kilometers meer voor de boeg in het Franse land reden we over de spectaculaire brug de Pont de Normandie over de Seine tussen Le Havre en Honfleur. De Pont de Normandie bestaat al sinds 1995, en was destijds de grootste hangbrug van de wereld (inmiddels is een Japanse hangbrug dat). Uiteindelijk kwamen we om 15:00 uur aan bij onze camping en hadden we 7 1/2 uur gedaan over de 660 kilometer.

Na melding bij de receptie om 16:00 uur kregen we de sleutel van huisje 656. Nadat we de spullen hadden uitgepakt hebben we nog een paar uurtjes in het zwembad doorgebracht. Het was prima weer en we hadden slim genoeg een tafeltje gereserveerd in het restaurant vlakbij het grote TV scherm. We hebben hier (samen met honderden andere in oranje uitgedoste Nederlanders) de WK finale tegen Spanje gekeken. Jammer dat het verkeerd afliep we hadden graag een polonaise over de camping willen lopen. De volgende dag hebben we nadat we boodschappen hadden ingelagen bij de Super U heerlijk geluierd. We hebben een paar dagen veel tijd bij het zwembad doorgebracht. De zon werd regelmatig afgewisseld door een wolk en de temperatuur was uitstekend.

Op woensdag 14 juli hebben we onze eerste tocht gemaakt. Het was onderweg naar én in Sainte-Mère-Église regenachtig maar dat verdween al snel en het werd een prima dag. In de tweede wereldoorlog had hier een Amerikaanse parachutist de hele nacht aan de kerktoren gehangen. Nu hangt hier op dezelfde plek een pop met parachute en dat is een heel macaber gezicht. We hebben nog een kopje koffie gedronken in een restaurant op het pleintje en zijn toen weer naar de volgende bezienswaardigheid gereden.

Via Grandcamp-Maisy zijn we bij Pointe-du-Hoc terecht gekomen. In de Tweede Wereldoorlog werd dit punt bestreken door Duitse bunkers en kanonnen. De Duitsers hadden zes 155 mm kanonnen geïnstalleerd, om de landingsstranden te verdedigen. 225 Amerikaanse rangers hebben door middel van haken en touwladders de klif beklommen en hebben deze kunnen veroveren (al hadden de Duitsers de kanonnen wel verplaatst). De rangers hebben de bezetting twee dagen lang vol moeten houden totdat ze eindelijk versterking kregen. Inmiddels waren ze nog maar met 90 man (deels lichtgewond) over.

Via Vierville-sur-Mer waar we Omaha beach (één van de landingsstranden) bezocht hebben zijn we naar Colleville-sur-Mer gereden. Hier hebben we de Amerikaanse begraafplaats bezocht. Er liggen 9387 gesneuvelde soldaten (waarvan 307 "onbekend"), je wordt er stil van. Het is één van de grootste Amerikaanse begraafplaatsen in het buitenland. Wereldwijd bekend vanwege de scène in Steven Spielbergs 'Saving Private Ryan', waarin veteraan Ryan de graven komt bezoeken van Kapitein Miller en de andere soldaten die hem destijds kwamen halen omdat zijn drie broers gesneuveld waren. In Port-en-Bessen-Hupain hebben we de klif beklommen, je had hier een prachtig uitzicht op het dorp en het strand. We hebben mooie schelpen gevonden en in de tussentijd was het haventje drooggevallen. We hebben hier meteen een hapje gegeten voor we weer verder gingen. Op weg naar de camping zijn we nog één keer gestopt op een uitzichtpunt. Hiervandaan zag je heel mooi de kunstmatig aangelegde haven van Arromanches-les-Bains. Deze haven was nodig om na de invasie de geallieerde troepen te kunnen blijven bevoorraden en groot materieel aan land te kunnen brengen. Omdat het al behoorlijk laat was zijn we bij onze tweede tocht op zaterdag 17 juli hier opnieuw naartoe gegaan.

Op donderdag 15 juli stond er veel wind, waren er wolken maar ook veel zon. De kids gingen al vroeg naar het zwembad, ik ben er later ook met m'n handdoekje achteraan gegaan. Na het eten zijn we naar het dorp gewandeld, hebben over de boulevard geslenterd en zijn naar de avondmarkt geweest. Vrijdag zijn we na het dagelijkse stokbrood en croissants boodschappen gaan doen bij de Super U. Het was een zwaarbewolkte dag maar 's middags hebben we nog een paar uurtjes bij het zwembad doorgebracht. Al snel hadden de jongens twee heel aardige meisjes leren kennen. De twee zusjes Kiki en Nina werden de vriendinnen van Robin en Rick. Vanaf dat moment zagen we ze niet zoveel meer...... Bijna elke dag werd er gezwommen en 's avonds werd er "gechillt“ op de camping.

Op zaterdag 17 juli hebben we onze tocht langs de kust vervolgd. In Ver-sur-Mer zijn we eerst naar de vuurtoren gaan kijken, deze lag wat verder van de kust in het dorp. Daarna hebben we even op het strand gewandeld, het was hier heerlijk rustig. Vervolgens zijn we naar het Duitse verdedigingswerk bij Longues-sur-Mer gereden. Deze batterij was onderdeel van de door Duitsland gebouwde Atlantikwall tijdens de Tweede Wereldoorlog en omvatte vier 150mm scheepskanonnen elk beschermd door stevige kazematten. Bij de kust, centraal voor de vier kanonnen, stond een vuurgeleidingsbunker die de coördinaten opnam en doorgaf aan de schutters van de vier kanonnen. De batterij keek uit op de stranden Gold en Omaha en vormde daarom een grote bedreiging voor de geallieerde landingen in die sectoren. De uitschakeling van de batterij was daarom één van de eerste doelen op D-Day. Al vroeg in de morgen werd de batterij hevig onder vuur genomen. Twee Britse kruisers schakelden drie van de vier kanonnen uit. De batterij werd een dag later door de Britse 231e infanteriebrigade ingenomen. Ook hier was opvallend om te zien dat er veel bezoek was, veel kinderen en studenten waren hier met een georganiseerde reis.

Als laatste zijn we op deze tocht aangekomen in Arromanches-les-Bains. We hebben eerst heerlijk een tijdje op een muurtje gezeten met een broodje hamburger en uitzicht over zee. In dit plaatsje ligt een zogenaamde Mulberryhaven. Dit was één van de twee Mulberryhavens die in 1944 na de landing in Normandië werden aangelegd. Deze haven bij Arromanches-les-Bains was nodig om na de invasie de geallieerde troepen te kunnen blijven bevoorraden en groot materieel aan land te kunnen brengen. Hiervoor was het nodig dat schepen met een grote diepgang konden aanmeren. De bestaande zeehavens in Normandië waren moeilijk in te nemen en zouden naar verwachting ook door de Duitsers onklaar worden gemaakt. Met de aanleg van de tijdelijke haven is werd op 7 juni 1944 gestart door het tot zinken brengen van oude oorlogs- en vrachtschepen (de zogenaamde Blockships waaronder de Nederlandse kruiser Sumatra). Op deze wijze ontstond een golfbreker met een totale lengte van circa 7 kilometer. Hierop volgend werden aan de zeezijde achter de gezonken schepen, zogenaamde Phoenix-caissons tot zinken gebracht. Deze caissons waren in het geheim vooraf al in Engeland vervaardigd en elk voorzien van een kanondek met luchtafweergeschut geschutskoepel. In de luwte van de golfbreker werd een uit stalen pontons opgebouwde drijvende loskaden aangelegd, die via drijvende bruggen verbinding kreeg met de stranden van Arromanches. De pontons werder door middel van drijvende pieren verbonden met het vaste land. De genie had alles nauwkeurig voorbereid en zorgde dat bij de bouw van de haven ook goede afvoerwegen werden aangelegd richting het achterland. We hebben hier ook het museum bezocht waar door middel van maquettes en films een goed beeld gegeven werd van deze tijdelijke haven tijdens de Tweede Wereldoorlog. De haven bestaat niet meer, maar een deel van de caissons is voor de kust blijven liggen. Nadat we uit het museum kwamen zijn we nog even door het plaatsje gewandeld. Op een hoge rots bij een Sherman tank had je een prachtig uitzicht over het dorp en de resten van de Mulberryhaven. Toen we op de camping kwamen was er gelukkig nog even tijd om een duikje te nemen in het zwembad.

Op zondag 18 juli was het erg warm, niet veel gedaan dus en weer een boek gelezen bij het zwembad. Na een geslaagde barbecue met Franse worstjes, hamburgers, varkensvlees spiezen met stokbrood zijn we naar het dorp gewandeld. Om 23:00 uur hebben we genoten van een spektaculaire vuurwerkshow begeleid met muziek op het strand. Ook de volgende dag was het erg warm. Na een wandeling op de boulevard en de pier van Corseulles-sur-Mer hebben we een aantal uurtjes op het strand (Juno-beach) doorgebracht. Het werd net vloed en dan zijn de stranden hier op z'n mooist. Er is dan een strook van een meter of twintig met mooi zand over. Voor echt mooie stranden moet je niet in deze omgeving zijn. Als het eb is dan is de zee erg ver weg en ligt er overal wier en met alg bedekte rotsplaten. Erg leuk was om te zien dat het haventje letterlijk leegstroomde met tientallen bootjes toen de waterstand op zijn hoogst was. Natuurlijk namen we toen we op de camping kwamen nog even een dagelijks duikje in het zwembad. Gelukkig was het de volgende dag bewolkt en kon onze huid weer een beetje herstellen van alle zon. Ik ben samen met Robin de hele middag naar het zwembad geweest en Renate en Rick hebben gelezen op de veranda bij het huisje. We hebben de dag afgesloten met een prima maaltijd bij het camping restaurant. De gegrilde kalkoen met champignonsaus, pizza en lasagna waren erg lekker.

Omdat het woensdag 21 juli een wat minder mooie dag was was dit weer een uitstekende gelegenheid om een tochtje te maken. 's Ochtends regende het licht maar al snel klaarde het op en werd het een prima dag. We hebben eerst de Canadese begraafplaats bezocht, deze lag vlakbij onze camping in Bény-sur-Mer. Hier liggen vooral soldaten van de 3e Canadese Divisie die sneuvelden op 6 juni 1944 of de dagen daarna toen de Divisie optrok naar Caen en strijd moest leveren tegen de Duitse 716e Divisie en de 21e Pantser Divisie. Er zijn hier 2048 graven, vooral Canadezen. 19 van hen bleven onbekend. Het doel van deze tocht was Bayeux. Deze plaats was in de tweede wereldoorlog geheel ongeschonden gebleven en is de moeite van een bezoekje waard. Er zijn een aantal mooie gebouwen waaronder een prachtige kathedraal. Ook zijn er een aantal gezellige winkelstraatjes, hier hebben we nog een terrasje gepikt.

De jongens wilden persé een Frans broodje hamburger met friet, dit hadden ze vorig jaar voor het eerst gegeten en dat vonden ze toch zo lollig... Gelukkig viel de stroom van het eettentje pas uit nadat wij ons stokbroodje met hamburger (met dus ook de friet ertussen) hadden gekregen. Bayeux is bekend om het Tapijt van Bayeux. Het wandkleed verbeeldt het verhaal van de invasie in Engeland door Willem de Veroveraar en de daaropvolgende veldslag bij Hastings. Het wandkleed is zeventig meter lang en vijftig centimeter hoog. Eigenlijk is het geen wandkleed, maar een borduurwerk. Volgens de overlevering heeft koningin Mathilde, bijgestaan door haar hofdames, het kleed geborduurd, maar waarschijnlijk is het in Engeland gemaakt, ongeveer twintig tot dertig jaar na de gebeurtenissen waar het over vertelt. Een andere overlevering vertelt dat Napoleon Bonaparte en Adolf Hitler het wandkleed hebben bestudeerd om te leren hoe ze Engeland konden veroveren. Nadat we twee volwassenen en twee studenten kaarten hadden gekocht voor de bezichtiging van het wandkleed kwamen we in een lange rij wachtenden terecht. Toen we bijna aan de beurt waren kwamen er een paar bussen vol toeristen binnen, deze kregen voorrang...... Na een uur wachten konden we eindelijk het beroemde kleed bekijken. Na vijf minuten stonden we weer buiten, dit soort dingen is toch niet echt aan ons besteed...... Om 18:00 uur zaten we in het stadion van Bayeux. Hier won het Nederlandse voetbalteam onder 19 met 1-0 van de leeftijdsgenoten van Engeland. Heel leuk om mee te maken, eerst de volksliederen en in de rust een stokbroodje met worst van de in Frankrijk onvermijdelijke barbecue.

Op donderdag 22 juli hielden we weer een lekker rustig dagje. Het was half bewolkt en de middag hebben we doorgebracht bij het zwembad en 's avonds zijn we naar de avondmarkt geweest. De volgende dag was het weer strak blauw en waren de ligstoelen bij ons zwembad weer geduldig. 's Avonds ging de barbecue weer aan!

Op zaterdag 24 juli speelde het Nederlands voetbalteam onder 19 de beslissende wedstrijd in de poule voor het EK in Caen. Dit was meteen een goede gelegenheid om de stad te bekijken en deze dag te besluiten met een potje voetbal. Caen werd gedurende de Slag om Normandië tijdens de Tweede Wereldoorlog begin juli door vooral het British I Corps bevrijd, een maand na de landingen in Normandië. Britse en Canadese troepen wilde de stad al eerder, op D-Day innemen, maar werden tot 9 juli opgehouden. Toen werd de stad hevig gebombardeerd waarbij een groot deel van de stad werd verwoest. Tijdens de slag vluchtten veel burgers naar de Abbaye aux Hommes, gebouwd door Willem de Veroveraar, 800 jaar daarvoor. Na een heerlijk broodje Kebab in een gezellig Turks eettentje hebben we de stad vooral bekeken door met een toeristentreintje een rit te maken. Zo zijn we onder andere langs het kasteel, het mannen klooster (Abbaye-aux-Hommes), het vrouwen klooster (Abbaye aux Dames), de half verwoeste kerk Église Saint-Étienne-le-Vieux en het voormalig stadhuis (Hôtel d'Escoville) gereden.

Aan het einde van dag zijn we naar het aan Caen vastliggende dorpje Mondeville gereden alwaar het Nederlands voetbalelftal onder 19 tegen Oostenrijk moest spelen. Het werd een spannende wedstrijd waarin Nederland zeer ongelukkig met 1-0 verloor. Nederland viel de hele wedstrijd aan, schoot tweemaal op de lat, kreeg vlak voor tijd een terechte rode kaart en miste nog een grote kans. In de 87e minuut liepen vlak buiten het strafschopgebied een Nederlandse en Oostenrijkse speler ongelukkig tegen elkaar aan en tot verrassing van iedereen gaf de scheids een penalty aan Oostenrijk. En dan te bedenken dat een gelijkspel genoeg was geweest voor plaatsing voor de halve finale en voor het WK van volgend jaar...

Zondag en maandag waren mooie dagen met af en toe wat bewolking. We hebben deze dagen vooral doorgebracht bij het zwembad en op onze veranda. We hadden wat extra boeken gescoord bij de receptie en Renate en ik hebben beide op deze vakantie een stuk of vijf boeken gelezen. De jongens trokken regelmatig op met hun vriendinnetjes Kiki en Nina en hadden het super gezellig. Op maandagavond zijn we naar ons eigen dorpje gewandeld en hebben daar op de boulevard met uitzicht op zee gegeten. Helaas viel het eten een beetje tegen maar het plekje en het buiten zijn maakte een hoop goed.

Als laatste actieve dag van deze vakantie zijn we op dinsdag 27 juli naar een survivalbos gereden in het plaatsje Reviers niet ver van de camping. Na de uitleg van de instructeur hebben de jongens van 12:00 tot 15:30 door het bos van boomtop naar boomtop geklommen en "gegleden" aan kabels. Eerst de eenvoudige route, toen de familie route en als laatste de moeilijke route. Deze laatste was toch behoorlijk tegengevallen. Renate en ik hebben in de schaduw op een stoel in het bos gelezen en ik heb nog een wandeling gemaakt. Op deze wandeling werd ik af en toe vergezeld door honderden vlinders. Ook aan het einde van deze geslaagde dag hebben we natuurlijk nog even een duikje in ons zwembad genomen.

Op de woensdag en donderdag hebben we rustig aan gedaan. Veel in het zwembad doorgebracht en nog één keer de barbecue aangestoken. Vrijdagochtend 30 juli was het weer tijd om naar huis te gaan. De bedoeling was om om 10:00 uur weg te rijden maar alles ging zo soepel dat we al om 9:10 de poort uitreden. Alleen vlakbij de grens in België hadden we wat oponthoud maar al met al ging de reis prima. Om 16:45 stonden we weer voor de deur van ons huis na een geslaagde vakantie.